Ujarra

Dinsdag 1 april gingen we weer vroeg op weg, verder het binnenland in. We volgden de weg over de Cierro de la Muerte, een weg die op 3200 meter hoogte loopt en als gevaarlijk bekend staat, omdat het er erg vaak mistig is. Maar wij hadden de perfecte dag uitgekozen en hadden een stralend blauwe lucht. Dan is het een supermooie weg om te rijden, met uitzichtjes over de bergen, valleien, dorpjes en door de bossen.

Het duurde even voordat we ons hotel hadden gevonden, want de navigatie stuurde ons over een weg die weggespoeld bleek, dus gewoon halverwege stopte. En nadat we vervolgens twee keer ons hotel voorbij gereden waren, vonden we uiteindelijk de poort.

Het hotel (Rinconcito Verde) had weer een hele mooie kamer voor ons, met uitzicht over de Orosi vallei. Keukentje erin, kleine eethoek, ruime kamer met twee grote tweepersoons bedden, balkon met lekkere luie stoelen, badkamer, redelijk perfect alllemaal. Maar er bleek 1 klein dingetje te zijn: we hadden geen water. In eerste instantie zeiden ze dat ze er al iemand voor gebeld hadden en het zou voor de lunch opgelost moeten zijn. Wij gingen toch meteen op pad, dus dat leek ons geen probleem. Maar aan het eind van de middag was het niet opgelost. Dat is best vervelend, als je niet eens naar de wc kan. Toen bleek dat het helemaal niet een klein probleempje was, maar een groter probleem, want heel Paraiso zat zonder water. Dat schijnt vaker te gebeuren ook. Het is namelijk het einde van het droge seizoen en dit jaar is het extreem droog. In dit gebied heeft het al drie maanden niet geregend. Dat betekent dat water schaars begint te worden en dan draait de gemeente simpelweg de kraan een beetje dicht. Een bergdorpje als dit wordt daarmee van het water afgesloten. Meestal wordt dat opgelost na een belletje van de bewoners, maar nu kregen de bewoners te horen dat er nu eenmaal geen water meer was.

De oma van de eigenaren van dit hotel, die ernaast woont, had nog wel een grotere watertank, dus we konden een emmertje krijgen om met een halve plastic fles te proberen de wc af en toe een beetje door te spoelen. Maar ja, daar krijg je niet veel mee weggespoeld. We hadden niet heel veel keus en de eigenaren van ons hotel konden er ook niks aan doen. Maar goed, vervelend was het natuurlijk wel. Aan de andere kant, we zijn wel wat gewend en vroeger gingen we ook naar festivals waar we drie dagen niet konden douchen, dus ach...

We wilden toch graag wat van deze omgeving zien, dus we besloten om ook zonder water, toch hier te blijven. Het huisje was verder hartstikke leuk, het uitzicht was mooi, dus dan maar een beetje primitief kamperen.

Maar, de volgende ochtend hoorden we zowaar wat druppelen door de leidingen en langzaamaan kwam de waterdruk weer terug. De eigenaren hadden meerdere keren gebeld met de gemeente en nu was iemand daar er achter gekomen dat ze iets teveel kranen hadden dichtgedraaid en we kregen weer water. Omdat ze het zo vervelend voor ons vonden dat we zo hadden moeten rotzooien met een emmertje, kregen we de overnachting gratis. Dat is nog eens netjes en budgettechnisch hartstikke mooi meegenomen! Bovendien, omdat er geen water was, hadden ze geen rijst kunnen koken en daarom kregen we geen traditioneel ontbijt van rijst met bonen, maar een continentaal ontbijt met geroosterd bruin brood met jam, gebakken ei en fruit. Nou, doe ons nog maar een dagje zonder water dan :-).

Op de eerste dag hier zijn we rond gaan rijden door de Orosi vallei, door het dorpje Orosi, waar we vijf jaar geleden ook zijn geweest. Het was wel even leuk om ons te herinneren waar we toen hadden gelopen en waar we hadden geslapen.

Hierboven het uitzicht over een deel van de vallei. Het grote groene stuk in het midden is het meer / de rivier, alleen staat het grotendeels droog.

Het uitzicht vanaf ons balkon. Het hotel zit op 1200 meter hoogte en het is hier 's avonds best fris. We moeten voor het eerst onze sokken en vesten weer tevoorschijn toveren. Maar overdag is het een prima aangename temperatuur.

Nog meer uitzicht vanaf ons balkon, op het droge groene meer.

Aan het eind van de middag zijn we naar de ruïnes van Ujarra gegaan, een oude vervallen kerk. Het was een fotogeniek gebouwtje, met een leuk parkje er omheen.

In de gaten van het gebouw en in de bomen er omheen zat het vol met papegaaien.

Op 2 april wilden we naar vulkaan Turrialba gaan. Vijf jaar geleden kon dat niet, omdat hij toen net actief was geworden. Er werden toen net mensen geëvacueerd in de omgeving en er kwamen giftige dampen uit de krater, die alle planten en dieren rond de top doodden.

Maar in 2011 was het park rond de vulkaan weer open gegaan en veel meer informatie konden we er eigenlijk niet over vinden. In het boekje van ons hostel stond alleen dat je er naartoe kon en dat had de eigenaar ook tegen ons gezegd. We wisten alleen dat je het laatste stuk er naartoe alleen met een 4wd kon doen en dat je een taxi hiervoor kon regelen via het ranger station. Waar dat ranger station precies zat, was een beetje vaag, maar ergens in Santa Cruz. Aangezien alle nationale parken hier goed aangegeven staan, dachten wij gewoon in de richting van Turrialba / Santa Cruz te kunnen rijden en dan zou de weg vanzelf wijzen.

Maar in Santa Cruz aangekomen, stond er nergens een bordje en het hele dorp van 1 straat lang, was een beetje doods. Geen restaurantje open. Hmm... wat nu?

We vonden aan het einde van het dorpje een heel kleine "soda" (restaurantje), waar we maar even stopten voor koffie en daar konden we het even vragen. Toen bleek dat de vulkaan alweer twee jaar afgesloten is voor publiek, omdat hij te actief is en het te gevaarlijk is. Dat had niemand ons even eerder kunnen vertellen...

Maar goed, de soda op zich was wel een hele attractie en stond van onder tot boven volgepakt met dierenschedels, schilderijen, dierenhuiden, foto's en allerhande meuk. Toch leuk om even meegepikt te hebben, zo'n stukje lokale cultuur.

Dit is alles wat we van Turrialba, van een afstandje, hebben kunnen zien. De rest moeten we maar via de webcam, die ze op de krater hebben gezet, bekijken.

Er was nog wel een andere bezienswaardigheid in de buurt, namelijk Guayabo, de grootste archeologische opgravingsplek van Costa Rica. We waren al gewaarschuwd dat als je in Guatemala en Mexico was geweest, je niet zo onder de indruk zou zijn van deze opgravingen. En inderdaad, het stelde niet bijzonder veel voor. Als er niet bij had gestaan dat het belangrijke opgravingen waren, dan waren we er waarschijnlijk zo voorbij gelopen. Het was niet veel meer dan wat lage muurtjes van steen. Maar als je archeoloog bent, dan is het waarschijnlijk machtig interessant...

Er lag 1 steen met een oude uitgehouwen beeltenis erin van aan de ene kant een soort hagedis en aan de andere kant een jaguar. Die steen was het hoogtepunt van de hele plek daar, dus je begrijpt hoe wild enthousiast we waren.

Dit is dan de plek zelf. Het is een aquaduct en een pleintje en er staan wat stenen in een ronde cirkel. Op die cirkels hoorden vroeger een soort rieten puntdaken en dat waren dan huisjes die een bepaalde functie hadden. Ze zijn nu bezig om alles wat meer te reconstrueren, zodat het in de toekomst wat meer tot de verbeelding spreekt van hoe het er vroeger uit heeft gezien. Maar wij zijn blij dat we het nog in de originele authentieke versie hebben kunnen zien, want wie wil dat nou niet?

Donderdag 3 april wordt onze laatste dag in Costa Rica. We gaan nog even een hotel uitzoeken in de buurt van het vliegveld en kijken wat we daar in de buurt nog kunnen doen en dan gaan we vrijdag weer terug naar Miami, waar we hopelijk nog wat meer kunnen gaan zien dan we de eerst keer konden.