Catarata

In Uvita bleek het een stuk minder koel dan onze weer-app ons wilde doen geloven. Dat betekende dat het er overdag wederom veel te heet was om ook maar een teen uit te steken. We wilden even kijken bij het nationale park Marina Ballenas, maar net als de vorige keer wilden we geen dure boottochtjes ondernemen om eventueel walvissen of dolfijnen te zien. Sowieso zijn dat soort bootjes niet heel geschikt voor baby's. 

Het was op zich wel leuk om er terug te zijn. Sommige dingen konden we ons nog precies herinneren, andere dingen leken weer nieuw voor ons. Maar waar het op neer komt is dat we al snel na aankomst naar het dichtstbijzijnde strand zijn gereden en daar zijn we in het water gesprongen. Helaas waren we niet de enigen met dat idee en omdat het weekend was zat het hele strand vol met lokale bewoners die ook af wilden koelen. Niet het idyllische verlaten strand dat we 5 jaar geleden hebben gezien dus. 

Aan het eind van de middag werd het een stuk rustiger en konden we toch nog wat legere plaatjes van het strand maken. 

Wat we ons van de vorige keer niet konden herinneren, was dat er overal bordjes stonden: Pas op voor krokodillen. Die schijnen vooral bij de riviermondingen te zitten. Laten we daar nou net uitkomen, want ja, dat was een plek waar het ietsje rustiger was. Maar de krokodillen vonden het waarschijnlijk ook te druk, want we hebben ze niet gezien. Wel veel leguanen. 

Omdat we na drie dagen strandhangen wel een beetje klaar waren met zon, zee en strand, en we de hitte echt een beetje too much vonden, zijn we zondag 30 maart richting de bergen gereden. Op een uurtje rijden van Uvita, vonden we een mooi hotel in San Isidro de El General, met mooi uitzicht over de vallei. Omdat we hier wat hoger zitten, hebben we geen airco nodig en is het met de frissere bergwind een heel stuk beter uit te houden. 

We hebben een superleuk huisje, met eigen keuken en balkonnetje. Voor het eerst hebben we zelf een maaltijd gekookt en dat beviel erg goed. 

Het uitzicht overdag.

En 's avonds alle mooie lichtjes. 

Maandag 31 maart zijn we op aanraden van de eigenaar van ons hotel naar een waterval in de buurt gereden. De routebeschrijving was redelijk duidelijk, maar we volgden blind onze navigatie, waardoor we uiteindelijk toch in een compleet ander dorpje uitkwamen. Onze laatste aanwijzing was: sla linksaf voor een kerkhof. We zagen dus een kerkhof, maar de weg die ervoor liep, was een steile grindweg, die ons niet geschikt leek voor onze auto. We konden ons ergens niet goed voorstellen dat de hoteleigenaar ons zo'n weg op zou sturen, maar ja, aan de andere kant zijn Costa Ricanen wel vaker van mening dat zulke auto's alle wegen aankunnen. 

Omdat we twijfelden, zijn we het gaan vragen. Maar de antwoorden kwamen in rap Spaans, waar we niet bijzonder veel van konden maken. De ene mompelde iets over colegio, waar we rechts zouden moeten, maar we hebben heel dat colegio nooit gevonden. De volgende wist van geen bestaan van een waterval. Dat vonden we raar, want het was dè toeristische trekpleister van dit dorpje en er was zelfs een website van de waterval. Maar goed, nog maar eens vragen dan. Die begonnen weer over de colegio, maar als je die niet wist te vinden, dan werd het moeilijk. 

Hmm. Toch nog eens bij de grindweg kijken dan. Stukje proberen. Maar nee, dat ging 'em echt niet worden. Met moeite wisten we de auto weer op de gewone weg te krijgen. Dan maar eens aan de politie vragen, daar stond de deur inmiddels open. Die wisten wel waar we het over hadden en konden het ook nog in begrijpelijk Spaans uitleggen. Toen bleek dus dat we compleet verkeerd zaten en terug moesten rijden en dan bij de volgende begraafplaats die we tegenkwamen, rechts moesten. 

Dat lukte inderdaad en na een tijdje kwamen we bij een huisje waar een bordje met waterval stond. Daar moesten we de auto parkeren en dan verder lopen. Bij het huisje waren nog wat dieren, die ze daar hielden en een paar vogels die tam waren en daar vrijwillig bleven, zoals deze toekan.

Toen begon de fantastische wandeling. De eigenaar van ons hotel had gezegd dat hij mensen van 70 jaar meenam naar deze waterval. En ja, het was wat steil her en der, maar het pad liep kriskras naar beneden en wij waren jong, dus dat ging prima lukken. 

Mja. Net zo goed als het ging lukken om met onze auto naar Tenorio te rijden. Dat gaat dus niet. Het pad was inderdaad hartstikke steil, daar lag een dikke laag dorre bladeren op, waar je dus op wegglijdt, en naast het pad loopt een ravijn. De breedte van het pad verschilt van een meter breed tot voetbreedte. Tel daarbij het gewicht van een rugzak en een buikdrager met 8 kilo Tiaz op en je krijgt een gevaarlijke onderneming. Min die rugzak en Tiaz en plus hoogtevrees is het ook geen pretje. 

Dus, uiteindelijk is Yvonne door Mark, die twee rugzakken plus Tiaz droeg, omhoog getakeld terug naar een stukje waar de knikkende knieën weer even konden onttrillen. En Mark is alleen, zonder rugzakken en Tiaz, slechts gewapend met een fototoestel teruggelopen. Nadat hij de fles water, die in het moment van paniek van een steil pad afrolde, had opgepikt, is hij in zijn eentje doorgelopen naar de waterval. Zelfs voor hem zonder spullen was dit pad een uitdaging, dus hoe die mensen van 70 jaar dit hadden moeten doen??! Maar goed, gelukkig hebben we de foto's nog en kunnen we jullie toch nog laten meegenieten van ons avontuurlijke uitje. Het is ons wederom gelukt om een niet-toeristische attractie te vinden, maar een aanrader is het ook zeker niet. 

Ondanks dat we een fijn huisje hebben met mooi uitzicht, gaan we toch dinsdag 1 april weer een nieuwe bestemming opzoeken. Dat komt deels doordat we een bed hebben, waar je na een paar uur stijf en stram in wakker wordt. Deels ook omdat we hier, zonder 4wd auto niet ver kunnen komen en de berghikes zijn aan ons ook niet echt besteed. En deels omdat we richting de laatste paar dagen gaan, dus het wordt ook tijd om langzaamaan richting San Jose te gaan, waar we vrijdag weer naar het vliegveld zullen gaan. 

Onze volgende bestemming is Paraíso. Als het goed is hebben we daar weer een huisje met uitzicht over bergen en een eigen keukentje. Dus een soortgelijke plek als we hier hebben. Ook daar willen we kijken of we nog wat dagtripjes kunnen doen, voor we donderdag vertrekken richting een hotel bij het vliegveld.