Tree of Life - Cahuita
Nou, het heeft even geduurd voor we weer een update op de site konden doen. Eigenlijk hebben we de afgelopen week gewoon niks kunnen doen. De vakantie wordt een beetje een vergelijkend warenonderzoek van de medische zorg ter plaatse. Tiaz leek in eerste instantie wat op te knappen, na ons bezoek aan het ziekenhuis in Miami. Maar tijdens de vlucht naar Costa Rica heeft hij weer twee keer de vloer van witte smurrie voorzien.
Ons plan was om bij aankomst in Costa Rica de gehuurde auto af te halen en door te rijden naar een plaatsje een uurtje rijden verderop. We zouden om 10:50 uur 's morgens aankomen, dus we dachten om half 1, uiterlijk 1 uur 's middags toch wel een hotelletje te hebben gevonden om bij te komen. De vlucht verliep op zich voorspoedig, al hadden we een wat rammelend vliegtuig en turbulentie. We dachten nog dat dat misschien meespeelde bij de misselijkheid van Tiaz, want we werden er zelf ook een beetje misselijk van. De douane en de koffers liep ook gesmeerd, we waren in no time klaar voor vertrek naar Guapiles.
Maar toen. Toen moesten we de auto afhalen, en dat bleek een minder soepel traject. Bij Thrifty, waar we de auto gehuurd hadden, deed men geen enkele moeite om de lange rij met wachtenden te helpen, het schoot voor geen meter op. In dezelfde rij stonden ook mensen die alleen de auto kwamen terugbrengen en dus vervolgens een vliegtuig moesten halen. Ook zij moesten gewoon uren wachten. Dus meteen een mental note gemaakt dat we op de terugweg ruim de tijd moeten nemen voor het inleveren van de auto daar. Ongelooflijk dat het zo moeilijk moet zijn, als je alles van tevoren al hebt geregeld, ze weten zelfs het vluchtnummer waarmee je aankomt, alles was zelfs al betaald, dus wat moet er dan in vredesnaam zo lang duren?
Rond een uur of twee waren we eindelijk klaar voor vertrek. Toen de weg naar Guapiles zien te vinden met een navigatieapp die niet bleek te werken. Een snel gekochte mobiele internetbundel om googlemaps te gebruiken, was in nog geen 5 minuten door zijn MB heen. Maar goed, uiteindelijk zijn we op de juiste weg uitgekomen. Vervolgens bleek dat we ons nogal vergist hadden in de afstanden. Het lijkt allemaal niet zo ver, en ze zeggen wel dat bussen het in een bepaalde tijd rijden, maar in de praktijk schieten die wegen hier totaal niet op, omdat je maar maximaal 80, en grote stukken 60 of zelfs 40 mag.
In Guapiles aangekomen konden we het hotel dat we uitgezocht hadden niet vinden. Ook achteraf zijn we er niet achtergekomen waar het nou zit en of het überhaupt nog wel bestaat. De Lonely Planet geeft amper info over het hele stuk waar we waren. We hadden begrepen dat het een redelijk normale tussenstop is en dat er nog best wat toeristen kwamen. Dus hadden we verwacht dat er genoeg hotels zouden zijn, maar er was bar weinig te vinden. De enige andere optie uit de Lonely Planet bleek vol te zitten en toen bleef er eigenlijk nog maar 1 keuze over en dat was een overpriced, maar op zich schoon en netjes hotel. Het dorpje zelf bleek ook een stuk minder gezellig dan we hadden verwacht, dus we hebben er een fastfood maaltijd gegeten en zijn gaan slapen.
Die nacht werd het overgeven van Tiaz weer heviger, dus de volgende ochtend zijn we via de receptie van ons hotel bij een kinderarts uitgekomen. Die onderzocht Tiaz goed en kwam op dezelfde conclusie als de arts in Miami: het is een virusinfectie van de maag en darmen. We kregen een medicijn mee, dat het overgeven moest onderdrukken en dan zou het na een dag of vijf beter moeten gaan.
Daarmee vertrokken we optimistisch uit Guapiles, richting Cahuita, waar we langer wilden blijven. Het medicijn leek aan te slaan en het overgeven werd langzaam minder. Maar, na een paar dagen kwam uit het niets weer een nieuwe spuug-bui en daarmee leek het weer te verergeren en van voren af aan te beginnen. Het overgeven was niet constant, zoals in de eerste dag toen hij ziek werd, maar toch minimaal eenmaal per dag. Dat betekent dat hij niet uitdroogt en voldoende binnenkrijgt, maar het blijft niet goed.
Uiteindelijk zijn we dus maar weer naar de dichtstbijzijnde kliniek gegaan, waar Tiaz opnieuw is onderzocht. Hier werd toch een bacteriële infectie vastgesteld, dus nu heeft hij antibiotica. Dat is een strijd om binnen te krijgen, maar zou binnen drie dagen toch echt verbetering moeten geven. Dus daar gaan we nu maar weer vanuit. Maar tot die tijd kunnen we dus eigenlijk niets ondernemen. We hebben weinig andere keus dan rustig aan doen, en af en toe een wandelingetje naar het strand of door het dorpje en hopen dat Tiaz met die rust en voldoende slaap weer snel herstelt.
Op een betere dag van Tiaz hebben we een uitje naar het plaatselijke Wildlife Rescue Center gemaakt, de Tree of Life. Het wordt gerund door een Nederlandse vrouw en in een botanische tuin vangen ze dieren op, die gewond zijn of hun moeder zijn verloren of als illegaal huisdier in beslag zijn genomen. Doel is ze weer terugzetten in de natuur, voor zover mogelijk. Sommigen zullen nooit in het wild kunnen overleven.
De absolute favorieten van ons daar waren de twee wees-luiaardjes Makode en Minu. De ene moeder was vermoord door een hond, de andere had zichzelf geëlectrocuteerd aan een electriciteitspaal. Maar deze twee krijgen nog wel een kans op een nieuw leven in de natuur. Voor ons een vrij unieke kans om deze dieren van zo dichtbij en in actie te zien.
Zijn ze fotogeniek of zijn ze fotogeniek?
Er waren wat brulapen, die of als huisdier waren gehouden of uitgestoten waren uit de groep.
En er was een wilde gifkikker in de botanische tuin.
Deze Kinkajou, ook wel rolstaartbeer genoemd, is oud en blind en hier gekomen nadat ze ernstig verwond was door andere dieren. Zij kan niet meer terug naar het wild.
Mooie spinnen waren er ook.
Een een-ogige wasbeer.
Capucijneraapjes die als huisdier zijn gehouden.
Dit is het strand van Cahuita, met een bospaadje erlangs, wat meteen het nationale park is, waar je kunt wandelen en als je geluk hebt dieren kan spotten.
En waar dieren soms jou spotten.
Onze andere grote favoriete bewoner van dit land: de brulaap. Ze hebben weer goed van zich laten horen, zoals je op de filmpjes hieronder ook kunt zien en beluisteren.
Voorlopig zullen we in Cahuita blijven en we hopen binnenkort wat meer tripjes vanaf hier te kunnen doen. Tot die tijd worden het hooguit korte wandelingetjes door het nationale park en langs het strand.