Everglades

Na een lange, vermoeiende reis, zijn we in Miami aangekomen. Er leek geen einde te komen aan de vlucht. Maar Tiaz heeft zich keurig gedragen, al sliep hij een heel stuk minder dan we hadden gedacht en gehoopt. Hij was alleen maar vrolijk en gezellig en vermaakte zowel zichzelf als de mensen om hem heen, in tegenstelling tot andere kinderen, die het na een uur of 6 echt gehad hadden en woede-uitbarstingen en hysterische buien kregen. Tiaz gooit gewoon al zijn charmes in de strijd en lacht naar iedereen, ook als ze niet naar hem kijken. Als het hem op die manier lukt om wel de aandacht te krijgen, dan gooit hij er nog een extra grote smile tegenaan of een giecheltje erbij. En zo krijgt hij van iedereen wel een glimlach, lieve woordjes of een aai over zijn bol.

We hebben meteen gemerkt dat een baby de ultieme manier is om contact te maken met mede-reizigers. We hadden al snel vrienden gemaakt met een Limburgse familie met twee kleine kindjes. Samen verbaasden we ons erover dat mensen met baby's bij Air Berlin geen priority boarding krijgen, terwijl wij jarenlang hebben moeten toezien hoe anderen met baby dat wel kregen. Nou dachten wij onze ticket naar priority te hebben, maar helaas.

De Limburgse familie had net als wij geprobeerd een babybedje in het vliegtuig te krijgen, hadden daar zelfs extra voor betaald, maar alsnog niet gekregen. Ons was wel twee vrije plaatsen naast ons beloofd, zodat we in ieder geval extra ruimte hadden. Bij de incheckbalie werd enigszins verbaasd en teleurgesteld gereageerd toen we geen maxicosi bij ons bleken te hebben, want daarin hadden we Tiaz dan mooi kunnen leggen op 1 van die twee vrije stoelen. Maar ja, dat wisten wij niet van tevoren....

En dat was maar goed ook, want eenmaal in het vliegtuig bleken we gewoon mensen naast ons te hebben zitten, dus waar we die maxicosi dan hadden moeten laten??

Vervolgens kwam er een stewardess naar ons toe, die zei: "We hebben nog een babybedje vrij, als jullie naar die plaatsen willen verhuizen?" Nou graag, zeiden wij, maar we weten dat die mensen achter ons (de Limburgse familie) er extra voor heeft betaald en het niet hebben gekregen, dus wij denken dat zij er meer om zitten te springen dan wij. Toch apart, hoe die dingen gaan. Hoe moeilijk kan het zijn met dat inchecken, zou je denken.

Uiteindelijk hebben we het babybedje gedeeld met de Limburgers, zodat Tiaz ook even uit onze handen kon liggen en we even rustig konden eten, dus dat was erg prettig.

Alleen toen we net op de plaatsen bij het babybed zaten, kwam er een stewardess naar ons toe, die zei: "Hebben jullie dat bedje nog nodig?", op een toon die impliceerde dat ze dat bedje zo weg ging halen. Uh ja, die willen we nu gebruiken. "I think she is too big", ging de stewardess pinnig verder.

Wacht effe hoor... Zegt ze nou echt dat ons kind een vadsige plofkip travestiet is??! Uhm, het is een hij, en er komt net een kindje van 10 maanden uit het bedje en deze is 7 maanden, dus hoezo zou dat niet passen? "Hoeveel weegt ze dan?" (wel niet, hoorde je de stewardess er achteraan denken). Grrr. HIJ weegt 8 kilo. "Oh ok".

Nou dat was meteen de sfeer van de rest van de vlucht qua service en vriendelijkheid van het personeel. We hadden vooral meer service verwacht voor de kinderen, maar ze leken te denken: we stoppen al die kinderen bij elkaar in het vliegtuig en laat die ouders het maar lekker uitzoeken als ze zo nodig motten vliegen met dat kroost. Heb je je baby net in slaap gekregen, komt er een stewardess zaniken dat 'ie zijn gordel om moet, ook al ligt hij ingesnoerd in een slaapzak, die vastzit aan het tafeltje. Nee, meewerkenheid of begrip zat er niet bepaald bij.

Maar goed, omdat Tiaz zo weinig sliep hebben wij ook nauwelijks geslapen, dus kom je behoorlijk gebroken aan. De Amerikaanse douane viel deze keer wel mee en dankzij Tiaz kregen we ook een plek vooraan bij een balie. Al moest de douanemeneer wel even checken op google maps hoe ver Arnhem van Dusseldorf is. Toen dat een uurtje rijden bleek vond hij ons verhaal blijkbaar geloofwaardig dat we niet vanaf Amsterdam waren gevlogen.

Toen moesten we nog onze auto ophalen, wat allemaal eindeloos lang duurde en waarbij we eerst een staaltje Amerikaanse asociaalheid te zien kregen van mensen die haast hadden en denken dat de hele wereld van hun is. Wij waren toch al lang onderweg, dus 10 minuten langer wachten kon ook best.

Bij de balie zei de meneer al dat een economy class auto eigenlijk te klein was voor ons drieën plus bagage, maar wij dachten ach, dat past best. Alleen bij de auto gekomen bleek het echt een boodschappenwagentje te zijn zonder noemenswaardige achterbak. Toen ook de maxicosi er niet in bleek te passen, hebben we hulp gevraagd van een medewerker. Die wierp 1 blik op Tiaz en zei: "You can't take this car. You can take the one next to it. The baby's safety is too important to me." De car next to it bleek een dikke Chrysler automaat te zijn, een upgrade die we free of charge kregen, alleen omdat die meneer Tiaz zo lief vond. Toch handig die kinderen!

Vervolgens mochten we met die dikke bak meteen de drukke spits van Miami in. We zijn best wat gewend, maar dit is toch echt geen fijne stad om effe je dikke bak doorheen te sturen. Vooral met ook nog werk aan de weg en een brakke navigatie-app en een jetleg plus regen is dat best een uitdaging. Maar wonder boven wonder en dankzij Marks navigatieskills en Yvonnes drivingskills zijn we toch zonder problemen rechtstreeks naar ons appartement gereden.

Daar werden we verwelkomd door een superaardige eigenaresse met haar kleindochter. Er stond drinken in de koelkast, er waren snacks, broodjes, blueberrywaffels, cinnamon french toast, een bijzonder fijn warm welkom. Ze regelde meteen dat er Cubaans eten bij ons bezorgd zou worden en dat was ook het enige dat we nog konden: eten en dan lang, lang slapen. Gelukkig was Tiaz het daar ook mee eens, dus we hebben met z'n allen even 12 uur slaap gepakt. En daarmee zit Tiaz meteen in het nieuwe tijdzone-ritme, dus dat is helemaal goed.

De eerste dag zijn we rustig begonnen. Eerst wat boodschappen gehaald voor de komende dagen en de wijk verkend. We zitten in Kendall en dat lijkt wel echt de Latinowijk te zijn. Onze gastvrouw is zelf Caribisch en bijna iedereen spreekt hier Spaans. Alvast een goede oefening voor Costa Rica.

's Middags zijn we naar de Everglades gereden. De electriciteit en water waren in heel dat gebied uitgevallen. Voordeel was dat de kassa's ook niet werkten, dus we mochten vandaag gratis het park in. Nadeel was dat ook alle toiletten gesloten waren.

Deze gieren waren best groot en niet bang voor mensen.

En als we dan toch bezig zijn, nog maar wat plaatjes voor de vogelaars onder ons.

Leuke vissen waren er ook.

We hebben een paar korte wandelingen gedaan. Het is wel een drukbezocht toeristisch gebied, maar wel erg mooi en minder moeras en grasland dan we verwacht hadden. Het is een veel afwisselender landschap met bossen en mangrove naast hoge grasssen en kleine meertjes. Boten gingen ook niet, dus we konden alleen wat wandelen. Tegen het einde van de dag had Tiaz het daar wel mee gehad, want hij moest steeds in de maxi cosi, stukje rijden, uit de maxi cosi, in de buggy, terug in de auto, enz. Dat was voor hem erg vermoeiend en vond hij op een gegeven moment niet meer leuk. Gelukkig werd hij in de draagzak weer helemaal vrolijk en was hij meteen weer het stralende middelpunt voor andere bezoekers. Dus daar gaan we maar meer gebruik van maken

Daar zijn ze dan, de grote trekpleisters van de Everglades: de alligators.

De blauwe reiger, ook welbekend in Arnhem :-).

Mangrovebos.

Helaas is ons verblijf in Miami na deze eerste dag anders gelopen dan we gehoopt hadden. 's Avonds vonden we Tiaz namelijk in een zeiknat bedje. Hij had alles onder gespuugd en bleef de hele nacht maar overgeven. Niets kon hij binnenhouden en de verschoningssetjes gingen er hard doorheen. Dus dag 2 hebben we doorgebracht in onderstaand kinderziekenhuis op de urgent care afdeling. Ze dachten dat hij in het vliegtuig een virus heeft opgelopen, omdat vliegtuigen als bron van virussen worden gezien. Dat zou kunnen, want het kindje met wie wij het bedje deelden, bleek diarree te hebben. Maar misschien was dit in Nederland ook wel gebeurd, want Tiaz had al weken verstopping en daarvoor waren we van tevoren al bij de huisarts geweest en die had ons klysma's meegegeven. Tiaz kreeg een spuit in zijn been, die de misselijkheid moest stoppen. Het zou binnen een kwartier werken en dan 8 uur lang. Het overgeven zou klaar zijn en na 8 uur zou het helemaal over zijn. Maar na drie uur gooide Tiaz er weer een hele lading voeding uit en hij zag er steeds ongelukkiger uit. Dus weer terug naar het ziekenhuis. Dit keer kreeg hij een infuus om zijn vochtbalans weer op peil te brengen en nog meer medicijn voor zijn maag. Vervolgens gooide hij er een flinke diarree uit en daarmee leek hij meteen een stuk opgeluchter en vrolijker. 

Inmiddels gaat het weer een stuk beter met hem en kan hij weer gewoon drinken. Maar hij heeft nog wel diarree en is erg moe, dus ook op dag 3 hebben we onze plannen maar weer aangepast en gaan we niet het risico lopen dat Tiaz de gehuurde maxicosi volbaggert of dat we op de airboot door de Everglades alleen maar bezig zijn om luiers te verschonen, in plaats van dat we van het uitzicht kunnen genieten. En urenlang rijden over de Florida keys lijkt ons nu ook geen goed idee. Dus wie weet kunnen we dat op de terugweg nog doen, als we weer in Miami zijn. En anders maar niet, eerst maar eens zorgen dat Tiaz weer happy en gezond is en morgen meekan in een volgende bron van virussen, op weg naar Costa Rica. 

In ieder geval was deze start toch wel redelijk ons worst case scenario. Hopelijk hebben we het ergste nu dan gehad en kan onze vakantie nu echt beginnen.