Gators

Op 3 april reden we van Ujarra naar Alajuela. Bij het ontbijt in Ujarra werden we begroet door dit groene vriendje. 

In Alajuela werden we begroet door minder gezellige dierenvriendjes. We hadden over het hotel al wat wisselende recensies gelezen op Trip Advisor. De meest recente verhalen waren laaiend enthousiast, maar wat oudere recensies gingen over een slechte hygiëne in het hotel. Nou is het altijd een beetje lastig in te schatten hoe serieus je dat soort recensies moet nemen. Want sommige mensen vinden altijd wat te zeuren en een recensie is altijd erg subjectief. Wat de één schoon of gezellig vindt, kan een ander weer helemaal niks vinden. 

We besloten te gaan kijken bij het hotel en als het niks was, dan hadden we nog twee andere opties, maar die waren wel allebei weer een eindje rijden. Op het eerste gezicht leek het hotel prima en we hadden niet veel zin om verder te rijden, dus we besloten de kamer te nemen, zeker ook omdat het toch maar voor 1 nachtje was. Maar toen we eenmaal gesetteld waren en wat beter om ons heen keken, kwamen er toch langzaamaan steeds meer (dieren)lijkjes uit de kast. Op het balkon, waar we 's avonds lekker dachten te kunnen zitten als Tiaz zou slapen, bleken meerdere wespen- of bijennesten te hangen. De meesten waren oud en verlaten, maar er was er ook 1 actief. Toen we dat meldden bij de schoonmaakster, zei ze dat we ons geen zorgen hoefden te maken, want haar zoontje had die ochtend nog op dat balkon gespeeld en zij maakte elke dag die kamer schoon en beiden waren nog nooit gestoken. Ze hadden ook geen andere kamer vrij voor ons. Maar haar oplossing was dat we gewoon de balkondeur dicht moesten houden. Dat het dan ook verschrikkelijk warm in de kamer zou worden, ja, dat was blijkbaar niet haar probleem...

Vervolgens keken we naar de lamp boven ons bed. Dat was een hanglamp met bollen eraan, waar een spin zijn enorme villa had gesponnen tussen al die hangende bollen. In die villa hingen zijn gevangen prooien te bungelen en terwijl we toekeken, vlogen er nog een paar in zijn val, waar hij enthousiast omheen begon te bouwen. Maar er waren ook wat grotere motten in de kamer, die door zijn web heen konden vliegen en daarmee wat dode prooien in ons bed gooiden.... Het plafond was heel hoog, dus er was geen mogelijkheid om daar iets aan te doen en stofzuigers kennen ze hier duidelijk niet, want met je bezem haal je zo'n web ook niet even weg. Maar ja, met diezelfde bezem kom je blijkbaar ook niet onder het bed, want daar haalden we ook nog wat spullen van de vorige gasten vandaan, waaronder een mandarijn.

Vervolgens vonden we in de wc deze zwemmende beestjes. Geen idee wat het precies zijn, misschien weet iemand anders dat? Een medewerker van het hotel zei dat het een soort amfibiën zijn, die leven in het riool. Ze zouden onschadelijk zijn en niet uit de wc komen, maar heel lastig om te doden. Ook al gooiden ze desinfecterende middelen in de wc, die beesten zwommen gewoon door. Volgens die man komen deze beesten in heel Costa Rica voor en met name aan het einde van de droge tijd, als er weer net wat regen begint te vallen, dan zwemmen die beestjes omhoog de wc's in. Hij was dan ook heel verbaasd dat wij die beestjes nog nergens anders in heel Costa Rica hadden gezien. Dat vonden wij ook dubieus aan het hele verhaal ja... 

Maar goed, even doorspoelen voordat je naar de wc gaat, dan duurt het weer even voor die beesten weer naar boven zijn gezwommen. Voor 1 nachtje konden we dat wel weer doorstaan. We waren in ieder geval blij dat Tiaz gewoon in zijn eigen bedje slaapt, die ook nog aan de bovenkant is afgesloten met een netje, zodat hij vrij lag van al het eventuele ongedierte daar. Sterker nog, we waren een beetje jaloers dat wij niet zo'n eigen bed hadden met een veilig net er omheen. Wij gingen het slapen nog maar even uitstellen en wachtten buiten (niet op het balkon, maar aan de voorkant) tot het moment dat we echt zouden omvallen van de slaap. 

Terwijl we daar zaten, kwam er opeens een rat uit onze kamer zetten, zo groot als een kat! We weten niet helemaal zeker of die rat nou uit onze kamer kwam of dat hij langs onze deur is gelopen, vanuit een ander deel van het hotel, maar groot was 'ie wel! Wij hebben nog nooit zo'n belachelijk grote rat gezien. Wat een beest! We waren te erg in shock en bezig om te voorkomen dat hij terug zou lopen onze kamer in, om er een foto van te maken. En vervolgens hebben we nog heel veel checks gedaan in de kamer of er niet nog meer verrassingen uit de hoeken zouden komen. 

Kortom, de negatieve recensies op Trip Advisor waren niet verzonnen en hotel Pacande, ga daar noooooooooit heen. We hebben het inbegrepen ontbijtje ook maar niet meer daar genuttigd en zijn zo vroeg we konden weggereden naar het vliegveld. 

Maar, de laatste dag in Costa Rica hebben we nog wel nuttig besteed. Daarom ontdekten we ook eigenlijk pas 's avonds alle horror van het hotel. 's Middags hebben we alleen onze koffers gedumpt en toen zijn we weer vertrokken. 

We zijn naar El Chorro gegaan, een niet-toeristisch parkje met watervallen. We waren de enigen daar, op de parkrangers en parkeerbewaker na. Helaas was het al vrij laat op de middag toen we daar aankwamen en het park ging om 4 uur 's middags al dicht. Dus we moesten vrij gehaast naar de grootste waterval lopen en toen weer terug. Heel jammer, want we vonden het park 1 van de mooiste en best toegankelijke parken van Costa Rica en hadden er graag nog uren rondgewandeld. Maar evengoed leuk dat we dat toch nog hebben kunnen zien. 

Op vrijdag 4 april waren we dus al vroeg op het vliegveld. We hadden ruim de tijd genomen voor het inleveren van de auto, na wat we gezien hadden toen we de auto kwamen ophalen bij Thrifty. Maar tot onze verbazing was er verder niemand anders en waren we in 5 minuten klaar. Dus waren we ruim op tijd bij de gate, maar dat was niet eens zo erg, want het boarden begon 20 minuten eerder dan gepland. Verder ging alles eigenlijk wel vlotjes, af en toe weer wat turbulentie, maar niks echt geks. 

Van boven hebben we toch nog de Florida Keys kunnen zien.

Nog wat delen van Miami.

Helaas duurde het bij binnenkomst in Amerika allemaal weer verschrikkelijk lang. Controle hier, controle daar, rij hier, rij daar. Ben je de ene wachtrij door, heb je je koffers al gehaald en kun je in de volgende rij aansluiten voor een controle. Elke keer weer je paspoort laten zien en vragen beantwoorden. Gelukkig hebben wij een kind die dat allemaal weinig uitmaakt. Die wacht rustig in zijn kinderwagen, speelt wat met zijn voetjes en een speeltje en kijkt nieuwsgierig om zich heen. Die rijen tussen van die linten zijn geweldig, want dan heb je aan beide kanten naast je steeds mensen en na een paar passen kom je dan elke keer dezelfde mensen weer tegen. En naar al die mensen kun je lachen. En al die mensen lachen dan terug en kletsen wat en kietelen wat onder je voetjes. Zo kom je de tijd wel door. Pas helemaal aan het einde, toen we inmiddels al ruim drie uur verder waren, toen werd Tiaz moe en waren er geen mensen meer om naar te kijken en had hij er genoeg van. Maar hij heeft het goed volgehouden.

De auto kregen we ook redelijk snel. We hadden dit keer een klasse groter genomen dan de vorige keer, omdat we wisten dat een Kia Rio echt niet groot genoeg was. Maar deze klasse bleek nog niet groot genoeg en na wat onderhandelen kregen we met een kleine bijbetaling drie klasses groter: een lekker Amerikaanse Dodge.

Dit vinden wij nog het meest hilarische onderdeel van de auto. In de achterbak zit deze hendel, voor als je opgesloten raakt in de achterbak, dan kun je jezelf bevrijden... Die Amerikanen denken ook aan alles....

Zaterdag 5 april hebben we efficiënt gebruik gemaakt van de tijd die we nog hadden in Amerika. We zijn begonnen met de airboat ride die we wilden maken bij Everglades Holiday Park, waar de Gator Boys van Animal Planet werken. Het was een verschrikkelijk treurige toeristische kermis. Normaal gesproken zouden we hier nooit naartoe zijn gegaan en bij binnenkomst ook meteen omgedraaid zijn, maar alleen omdat we de Gator Boys wilden sponsoren hebben we doorgezet. 

De bootrit zelf daar hadden we ook gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant weet de kapitein veel van het gebied en dat is best leuk om wat over te horen. Het allerleukste vonden wij als hij ging speedracen, zijwaarts over de rivier. Maar ja, helemaal leuk voor de dieren daar is dat natuurlijk niet. En het maakt ook behoorlijk wat herrie. De alligators die we te zien kregen, zijn dieren die de kapiteins kennen. Ze reageren op hun stem en zwemmen naar de boot toe. Niet helemaal normaal wild gedrag. Op een gegeven moment zagen we een alligator, waar bij verteld werd dat hij agressief gedrag liet zien, door zijn staart boven water te trekken. Daarmee laat hij zien hoe groot hij is en probeert hij te imponeren. Dat is toch een teken dat die beesten het niet leuk vinden dat die boten zo dichtbij komen en zou in een beschermd natuurgebied moeten betekenen dat je die beesten respecteert en afstand neemt, maar deze boten draaien dan nog even een rondje om de dieren. Dat doen ze expres om er een show van te maken, wat het Amerikaanse publiek fantastisch vindt. Maar wij vonden het toch een beetje jammer. 

Een visarend.

En een rood vogeltje.

Een vogeltje met vele kleuren.

Na de bootrit volgt een gatorshow, ook een lopende band systeem. Je wacht tot de vorige show klaar is en hoort degene die de show geeft grapjes maken, die hij daarna bij jouw show ook maakt. Het gaat achter elkaar door, effe snel wat dingetjes laten zien van de alligator, snel zijn bek open en dicht en weer door naar de volgende horde toeristen. Hier liet hij zien hoe het oog van de alligator open is en vervolgens bij een aanraking kan verdwijnen.

Het hoogtepunt van elke show: de Face Off. Als het misgaat, gaat je gezicht eraf. 

Zo staat iedereen te dringen voor de hekken om wat te zien. Na de show gaat iedereen in de rij staan om een babygator vast te houden en er mee op de foto te gaan. En meteen komt de volgende stoet de ruimte binnen....En weer door.

Maar, we hebben wel Paul van de Gator Boys binnen zien komen met zijn pick up. Je ziet dat de hele toko gevuld is met fans van die show, want iedereen herkent hem gelijk, roept dat hij er is en als hij zich zou vertonen zou hij als een Elvis Presley of Michael Jackson door iedereen belaagd worden voor foto's en handtekeningen. Dus hij blijft wijselijk achter de schermen, net als alle andere deelnemers aan die show. 

We hebben het toeristische circus zo snel mogelijk verlaten en zijn naar Shark Valley gegaan, een plek in de Everglades waar je ook kunt wandelen. We zagen daar meteen allerlei dieren en het was er een stuk rustiger met toeristen, hoewel ze er ook wel waren, maar wat meer verspreid in het hele gebied. Het was hier alleen heel warm en zonnig en geen enkele schaduwplek om te lopen. Dus dat was zowel voor ons als voor Tiaz niet heel lang vol te houden.

Maar wel veel alligators gezien daar.

Omdat we nog wat tijd over hadden en niet bij Shark Valley verder wilden lopen, zijn we naar Everglades Outpost gegaan, een wildlife rescue centre, ook bekend van de Gator Boys. Gevangen alligators, die ergens last bezorgden, worden o.a. hier ondergebracht als ze niet terug kunnen in de natuur.

Ook hier doen ze de shows met alligators, al was deze wat informatiever en leuker en minder groots en toeristisch dan de eerste. Hoogtepunt hier was het steken van de hand tussen de kaken.

Daarmee is onze reis dan echt op zijn endje. Tijd om weer naar het vliegveld te gaan, terug naar fris Nederland. 

We hebben het ondanks de lastige start toch heel leuk gehad. Het reizen met Tiaz was goed te doen, hij is flexibel en slaapt overal. We hebben altijd leuke plekjes kunnen vinden en leuke dingen kunnen doen, ook met hem. 

Het hebben van een auto was heel fijn en toen Tiaz ziek was ook wel echt noodzakelijk. In geval van nood wil je niet op een taxi wachten of afhankelijk zijn van de goedheid van lokale bewoners. Het maakt ook dat je een land heel anders bekijkt. We hebben het idee dat we nu meer van Costa Rica hebben gezien tussen de toeristische plekken door, meer van het echte leven en de mensen. Toch ziet dat er dan veel minder idyllisch uit dan reisfolders en tv programma's vertellen. Dan zie je toch de armoede en de treurige golfplaathuisjes en open riolen. Niks Pura Vida. 

We hebben ook gezien dat Costa Rica nog meer ontdekt is door toeristen dan 5 jaar geleden. Plekken die toen nog onontdekte pareltjes waren, zijn nu ook toeristische kermissen. Soms is het beter om bijzondere herinneringen te bewaren dan bijzondere plekken nogmaals te bezoeken...

Ook in Amerika is het hebben van een auto echt een noodzaak, omdat alles zo ver uit elkaar ligt. Alles in Amerika is lekker groot. En al hebben we er minder van kunnen zien dan we hadden gewild, wat we gezien hebben beviel ons wel. 

Voor nu, bedankt allemaal weer voor het meelezen en volgen en jullie berichtjes. Tot de volgende reis!