Carrara

Zoals gezegd gingen we onderweg naar Carrara National Park en dan kom je onderweg over een brug, waar allemaal grote krokodillen onder liggen. Dat is niet helemaal natuurlijk, want ze geven die beesten gewoon elke dag eten, om ze daar als toeristentrekpleister te houden. Ze organiseren ook allerlei boottripjes, waarbij ze dan "hairraising tricks" met die beesten gaan doen. Rondom de brug is een behoorlijk toeristencircus opgebouwd met stalletjes, kraampjes, krokodillentandenverkopers, boottripverkopers en parkeerwachters. Vooral dat laatste is niet onbelangrijk, want een aantal jaren geleden werd er nog regelmatig ingebroken in geparkeerde auto's.

Maar goed, als je die kermis een beetje wegdenkt dan is het best leuk om zoveel krokodillen op een veilige manier van redelijk dichtbij te bekijken.

Het uitzicht vanaf de brug.

En het uitzicht met krokodillen.

Veel toeristen betekent automatisch ook veel rotzooi en misschien wel een krokodil met een kater...

Dit was ons favoriete exemplaar: met een afgerukte bovenkaak. Zo kun je wel mooi zijn ondertanden bekijken...

Deze hoeveelheid toeristen viel nog mee. Op andere momenten stonden er busladingen vol. Af en aan rijden de toeristenbusjes met hordes mensen, die dan gezellig in een rijtje de krokodillen aangapen. Beetje treurig, maar ja, ondertussen doen wij leuk mee....

Wij hadden een leuk huisje in Jaco, met keukentje, aparte slaapkamer, zwembad, alles erop en eraan eigenlijk. Heel Jaco is 1 groot toeristisch dorp, vol met vooral surfende Amerikanen. Zelfs de restaurantjes zijn ingesteld op Amerikaans eten, iedereen spreekt ineens Engels (behalve dan in ons hotel).

Om een leuk contrast met al dat toerisme aan te geven, hebben we een strandje gezocht dat we helemaal voor onszelf hadden. Heerlijk uitgestrekt stuk strand met palmen en verder helemaal niets.

Het is hier bijna te heet om uit te houden. De airco op de kamer trekt het nauwelijks. De wind aan zee is gewoon een bloedhete walm over je heen. De zee is niet verkoelend, het zwembad is niet verkoelend, het zand voelt als hete kolen onder je voeten. 's Ochtends om 8 uur begint het al overal te zinderen van de hitte. En ook 's nachts komt het kwik niet onder de 30 graden. Eigenlijk is het nog het lekkerst om in de airco van de auto rond te toeren, want die trekt het in ieder geval wel.

Na een dagje helemaal niets doen, behalve de was en in de hete zee plonsen, zijn we op vrijdag 28 maart naar het nationale park gegaan om te wandelen. Het park gaat om 7 uur open, dus gezien de hitte en omdat dan de dieren nog actief zijn, stonden wij op dat tijdstip voor het hek. We waren liever nog vroeger gegaan, want om 9 uur is het echt al te heet om nog verder te lopen, zeker met een rugzak en een zwetend kind van 8 kilo op je buik.

Het park zelf was best mooi en lekker om in te wandelen, geen moeilijke paden of vervelende klimmetjes. Alleen is het zulk dicht oerwoud, dat het te lastig is om beesten te zien, laat staan te fotograferen. We hoorden apen en de mooie scarlet macaws (grote rode papegaaien), maar de bomen zijn heel hoog en ergens in de toppen tussen de bladeren zie je ze dan, of een puntje ervan.

Toen we klaar waren met de eerste wandeling, wilden we even uitrusten onder een boom en toen gingen we bijna op een leguaan zitten. Daarvan bleken er een heleboel te zitten en die konden we wel makkelijk op de kiek zetten.

Uitzichtje over een riviertje in de jungle.

Een oud, half vergaan bruggetje.

Een reuzensprinkhaan.

Na drie nachten in dit toeristische dorpje en vooral in de enorme hitte, vinden we het weer tijd om verder te trekken. Als het goed is, is het op onze volgende bestemming, Uvita, ietsje koeler.