Tenorio

Bij Cañas wilden we vooral graag naar het Nationale Park Volcan Tenorio. Hier zou je een aantal korte wandelingen kunnen doen, naar een waterval, borrelende modderpoelen, en vulkanische, gekleurde mineraalmeertjes. Klonk leuk, dus we begonnen onze tocht met een ritje over de grote geasfalteerde, rechte weg (waar je maar 60 op mag....), door een Savanne-achtig landschap. 

Daar kwam de vulkaan in zicht en moesten we een afslag nemen. De laatste 10 kilometer naar de ingang van het park was weer een grindweg. Maar niet zomaar een grindweg deze keer. We waren nu in een vulkanisch, bergachtig landschap. Dat betekent dat de weg op sommige punten ineens steil omhoog liep. En dat niet alleen, de weg was ook bezaaid met grote gaten, grote stenen, kleine stenen, hele grote geulen en nog grotere stenen. Kortom, dit was nogal een spannende onderneming met onze Toyota Yaris, waarvan de motor dapper, maar moeizaam sputterde om ons omhoog te trekken. Na 4 kilometer en toch wel wat zweet in de handjes, werd de weg zo steil, dat we niet meer konden zien wat er na de heuvel kwam. Het besef dat we er misschien wel af zouden komen, maar er ook ooit weer terug op moesten komen, maakte dat we besloten niet verder te rijden. Zelfs zonder Tiaz zouden we hier geen risico gaan nemen. Los van dat we niet verzekerd zijn op dit soort wegen, willen we toch graag nog verder reizen met deze auto. Dus als we hier effe onze auto aan gort zouden rijden, dan hebben we toch wel een probleem.

We stopten bij een hotel dat hier langs de weg zat, en waar een bord stond dat ze toeristische uitjes regelden en dat je er kon wandelen. We dachten, dan eventueel maar hier wandelen, misschien zien we dan ook wat van de omgeving. Of misschien kan iemand ons hier met een fourwheeldrive naar boven brengen. Maar de eigenaar van het hotel lachte ons bijna uit. "Hier rijden elke dag gewone auto's naar boven, hoor", zei hij. "Kun je prima doen." 

Jaja, het is goed met jou, maar wij gaan dat dus niet doen. Tijd voor een plan B. 

Plan B was om in ieder geval eerst de auto weer veilig terug in het dorpje te krijgen. En dan in het dorpje maar kijken of iemand transport kan regelen.

Dat lukte meteen. We vonden een hotel dat tours in de omgeving regelde en die man belde voor ons een taxi. Met deze degelijke pick-up konden we de berg wel op. 

Alhoewel, ook dit was geen fourwheeldrive en hoewel ook deze chauffeur zei dat we echt wel naar boven hadden gekund met onze Toyota, moest hij toch ook wel zijn best doen om grip te houden. Maar, deze man doet het duidelijk vaker en leerde ons zijn truc:  halverwege stopte hij bij een bruggetje en tilde daar twee grote stenen in zijn wagen, die dan moesten voorkomen dat zijn wielen gingen spinnen op de steentjes. Ooooooooh, dus dat hadden wij moeten doen met onze Toyota....gewoon twee loodzware stenen in onze achterbak dumpen. Jaaaaaja.....

Zo waterdicht bleek zijn trucje ook niet, want de stenen stuiterden gewoon door zijn hele achterbak en deden veel, maar hielden niet zijn wielen op hun plaats. 

Wij waren in ieder geval blij dat we dit niet met onze Toyota hoefden te rijden, want dat was echt te lijp. Bij de ingang van het park werd dat beeld nog eens bevestigd, toen bleek dat er dus wel andere mensen met hun gewone auto naar boven waren gereden en die stonden nu hun band te verwisselen...Nee hoor, prima te doen, zo'n weg. Gewoon doen met je huurauto. Heel slim. 

Vervolgens stonden we klaar om daar te gaan wandelen, toen onze chauffeur zei: "Maar waar zijn jullie laarzen?" Uh...oh.... wordt het zo'n wandeling, ja? Daar waren we niet helemaal op voorbereid. Hebben we dat echt nodig? Nou ja, aangezien we een tourgroep voorbij zagen komen, allemaal met laarzen, en andere mensen zagen die bij een kraantje hun sportschoenen stonden af te wassen, en onze chauffeur die toch echt zei dat het nodig was, zou dat misschien wel een goeie tip kunnen zijn. Onze chauffeur regelde en betaalde voor ons een paar laarzen en daar gingen we dan. 

Dit was het modderige blubberpad waar we overheen moesten. Het begin was nog netjes geasfalteerd, maar daarna werd het dikke bagger, dus de laarzen waren zeker geen overbodige luxe. 

Het einde naar de waterval toe was dan weer een mooi aangelegd trappetje. Dat scheelde een hoop gedoe. 

En dan de mooie waterval en het blauwe watertje eronder... zeker de moeite waard. 

Er waren niet, zoals in de Lonely Planet stond, meerdere korte wandelingen, maar het was 1 wandeling, van 7 kilometer in totaal. De waterval was bereikbaar in een half uurtje, maar we konden niet inschatten hoe de rest van het pad was en hoe lang we daarover zouden doen. Het werd langzaamaan het heetst van de dag en Tiaz was behoorlijk moe, dus we besloten dat het mooi was geweest en zijn na de waterval terug gegaan. 

De poema.

Ze hebben ook een paar otters gered. 

Woensdag 26 maart gaan we weer verder rijden richting Carrara National Park. Daar kunnen we als het goed is krokodillen gaan zien.