Arenal

Op 20 maart zijn we vroeg in de ochtend vertrokken van Cahuita naar Puerto Viejo de Sarapiqui. De reis leek voorspoedig te verlopen, totdat we 12 kilometer van onze afslag verwijderd waren. Toen kwamen we ineens in een file terecht en we konden geen kant meer op. Bleek dat we in een landelijke stakingsactie terecht waren gekomen van werknemersbonden, die protesteerden tegen de hoge belastingen en andere veranderingen die de huidige presidentskandidaten willen doorvoeren. 

Precies op de kruising waar wij eraf moesten, verzamelden al die mensen zich. En in de 12 kilometer daarvoor blokkeerden ze gewoon bewust de weg. Aangezien er geen zijwegen zijn en geen andere route die je kunt nemen, sta je dan gewoon vast. Beetje jammer dat ze net die weg moesten kiezen die wij reden. En als we niet tussendoor waren gestopt voor een ontbijtje dan waren we die hele demonstratie waarschijnlijk voorgebleven, maar ja, daar hadden we nu niks meer aan. 

Toen we eenmaal de afslag voorbij waren, konden we weer in alle rust doorrijden en besloten we maar even pauze te houden, want Tiaz was inmiddels ook wakker geworden en die vond al dat stilstaan ook maar vervelend. Daar kwamen we terecht bij deze prachtig gedecoreerde toilet, die we toch wel een fotootje waard vonden. 

In Puerto Viejo vonden we deze leuke bungalow op palen. Zag er hartstikke leuk uit, in een mooie tuin met een supervriendelijke eigenaar. Het lag aan een vrij saaie weg met kale huisjes, en dan stap je hier het hek door en kom je ineens in een andere wereld met mooie houten hutjes in een jungle-achtige tuin. Hangmatje op de veranda, helemaal goed.

Die avond zagen we ineens deze luiaard met baby in de boom naast ons huisje wandelen. 

Maar helaas zaten er ook wat nadelen aan deze plek. In het hele gebied regent het sowieso heel veel. Je hebt een nat en een iets minder nat seizoen. Dat wisten we van tevoren. We waren dan ook niet verbaasd dat het zo'n beetje de hele middag en nacht regende. Maar dat maakt wel dat je niet voor je lol lekker gaat wandelen, zeker niet met Tiaz. Daarbij zorgt het voor een luchtvochtigheid van 99%, waardoor alles al snel klam, klef, vies, vochtig en plakkerig voelt. Met de hitte die erbij hoort en een plafondventilator die geen wind produceert, maakte dat het in het huisje behoorlijk broeierig.

Nog een nadeel was de hoeveelheid muggen. De vele poeltjes water maken het een waar broedparadijs voor deze vervelende bijtertjes. 

Dan lag dit resort ook aan een doorgaande zeer drukke weg, waar de hele nacht zware vrachtauto's langsdenderden, zodat ons hele huisje op zijn grondvesten lag te schudden. Naast het huisje stond een sportcentrum, waar om 5 uur 's ochtends de 90's hits al uit de luidsprekers schalden. 

Al met al hadden we al snel besloten dat we hier niet langer dan 1 nacht wilden blijven. Ook het heerlijke ontbijt van de hartelijke eigenaar kon daar geen verandering in brengen. 

Vervolgens hadden we blijkbaar zo goed ontbeten, dat we met z'n drieën door de vloer van ons huisje zakten, met bed en al. Er bleek een termietenplaag te zijn, die langzaam de huisjes aan het verorberen waren. We hadden al wel wat planken gevaarlijk horen kraken, maar je verwacht toch niet dat je door de vloer heen gaat zakken. Omdat het huisje op palen stond, zakten we ook ruim een halve meter naar beneden en sneden we en passant ook nog een stroomkabel door. De poot van het bed zakte door het gat naar beneden en miste op een haar na Yvonnes been, die er ook doorheen ging. Al met al had het een stuk slechter kunnen aflopen en is gelukkig niemand gewond geraakt, maar we waren blij dat we daar weg konden. 

Vervolgens zijn we doorgereden naar La Fortuna. Dat ligt rond de vulkaan en lake Arenal. We wilden eigenlijk terug naar de plek waar we in 2009 waren, El Castillo, om daar weer van de vuurwerkshow van de vulkaan te genieten. Maar helaas, Arenal blijkt al ruim drie jaar in ruste te zijn! Geen stromende lava of gloeiende rotsblokken meer, alleen sinds september 2013 weer af en toe een klein beetje stoom. Er is weinig informatie over te vinden, omdat de lokale bewoners dit gegeven graag geheim willen houden, uit angst hun inkomsten uit toerisme te verliezen. Als we dit van tevoren hadden geweten, waren wij hier waarschijnlijk ook niet gekomen. Maar goed, voor nu hebben we nog een rondje door het nationale park gelopen en rond het meer gereden. Maar daarna gaan we ook weer verder trekken, want veel zin om hier langer te blijven heeft het niet.

Een vogeltje met een kuif in het park.

Op de weg langs het meer kwamen we een groep neusberen tegen. 

Helaas zijn er dan van die idiote toeristen, die ondanks de borden waar duidelijk op staat: "Don't feed wild animals", stukken fruit naar die beesten gaan gooien, omdat ze dan zulke leuke foto's van dichtbij kunnen maken... Grrr. Hoe verpest je de dieren en creëer je brutale plagen? Zo dus. Je zou willen dat je rotte tomaten had om naar deze mensen te gooien. 

Daarna zijn we doorgereden naar een plaatselijk eco-reservaat-achtig dingetje met slangen, krokodillen, kikkers en schildpadden. Het was erg informatief, we kregen een leuke rondleiding met een gids en hebben erg veel inheemse soorten gezien, die we in het wild waarschijnlijk nooit gaan tegenkomen, omdat ze allemaal meester zijn in camouflage en verstoppen. Dus zeker interessant en leuk om doorheen te lopen.

Deze vogel zat er gewoon in het wild. Zijn naam was iets met wood, de rest zijn we vergeten :-).

De ratelslang.

Onze favoriete kikker: de red-eye frog. Deze zat er ook gewoon vrijwillig in de struiken.

Zo klein is hij dus.

Deze kikker eet de roodogige kikker. 

En dit is de bullfrog. 

We hebben nog veel meer soorten gezien, maar de meesten zaten achter glas en waren daardoor lastig te fotograferen. 

Zondag 23 maart gaan we weer een stukje noordelijker reizen, richting de grens met Nicaragua. Daar gaan we het natuurpark Caño Negro bekijken, als het goed is.